In deze rubriek vertellen vrijwilligers over wat ze meemaken:
Theelicht in coronatijd..
Ik mis de zon die achter het kapelletje langs piept. Het ijle licht dat aarzelend schijnt op de bemoste graven. De vers gezette plantjes en opgepoetste graven. Ik mis niet de bladblazer die met veel herrie het herfstblad van een graf wegblaast.
Mijn werk op de begraafplaats Orthen ligt stil. Op de deur van het mooie theehuis waar ik met andere vrijwilligers de koffie en thee schenk hangt een bordje: Gesloten i.v.m. corona. Dat is jammer, vooral voor hen die hun hart even willen luchten. Maar ook voor de bezoekers die de kou uit hun lijf willen verdrijven met een lekkere cappuccino.
De begraafplaats kent net als in het echte leven verschillende hokjes. In de reizigershoek hebben o.a. de Sinti en Roma een vaste plek. Het is opvallend dat er altijd veel bezoek is. Voor hen die van ver komen, en dat zijn er velen, staan er enkele bankjes welkom klaar. Je vindt op de begraafplek ook een pastorale hoek waar religieuzen devoot hun rust vinden. Naast de enkele graven vind je er ook vele familiegraven, of de witte en zwarte schapen gebroederlijk bijeen liggen is de vraag. En dan heb je de kleinere grafjes waar windmolentjes, beertjes en foto’s de herinnering aan het overleden kindje levend houden. Een bijzondere plek is het monumentje voor te vroeg geboren overleden kindjes. Zij werden vroeger in ongewijde grond begraven omdat ze niet konden worden gedoopt. Nu is er een mooie herinneringsplek voor deze engeltjes die de stap naar de bewoonde wereld niet hebben kunnen zetten.
De begraafplaats Orthen is niet alleen een plek met graven en urnenveldjes; het is ook een plek waar je heerlijk kunt wandelen over de vele mooie laantjes. De parkachtige omgeving is versierd met vele oude bomen. Soms zoekt een eekhoorn het hogerop of ruist de wind zacht door de bomen; maar de stilte overheerst.
Een prachtige plek om ook in deze coronatijd even te genieten.
Koosje de Leeuw
foto’s TonvanderVorst
Zomaar een woordje:
Ik ben vanaf het begin ( januari 2017) vrijwilligster van het theehuis op de begraafplaats Orthen.
Ik had geen idee wat het me zou brengen.
Nu, na 2,5 jaar, zeg ik dat het heel dankbaar werk is.
De gasten die we hier ontvangen vinden hier rust, warmte en geborgenheid.
We krijgen vaak te horen dat het een mooie ruimte is en een heel gastvrije ontvangst.
Alle soorten verhalen horen we en hebben dan ook een luisterend oor.
Soms met een traan, maar ook wel met een lach.
Als de bezoeker huiswaarts keert, bedanken ze ons en zeggen dat ze zeker nog een keer terugkomen.
Sinds kort hebben we ook een terras met banken en een parasol. (echt uitnodigend om naar toe te gaan).
Met mooi weer is het een stralend plekje, waar onze gasten veel energie op doen onder het genot van heerlijke koffie, thee of frisdrank.
En natuurlijk ook daar zijn we er om naar onze gasten te luisteren.
Laatst kwam een mevrouw met een vriendin, die ze al lang niet meer had gezien. Zij hadden elkaar zoveel te vertellen. Dat voelen wij aan en laten de dames dan ook in alle rust samen kletsen.
Ook twee zusjes, waarvan de een in den Bosch woont en de ander in Limburg. Ze ontmoetten elkaar op de begraafplaats bij het graf van hun ouders.
Ze vonden het fijn om daarna naar het theehuis te komen om samen vele verhalen te vertellen.
We hebben gasten, die wekelijks komen en in het theehuis contact maken met andere gasten.
Het theehuis is een fijn plekje om tot rust te komen.
Het theehuis is een fijn plekje om te praten.
Het theehuis is een fijn plekje om te lezen.
Het theehuis is een fijn plekje om jezelf te kunnen zijn.
Zo horen en zien wij dat onze gasten TEVREDEN zijn en daar doen we het voor.
Anny de Laat
Een ochtend in het theehuis:
Vanaf de opening in januari 2017 ben ik gastvrouw in Het Theelicht en ik kom altijd weer thuis met een mooi verhaal.
Zoals die ene keer aan het begin van de herfst. Het was een koude kille donderdagochtend en er waren nog maar een paar bezoekers geweest. Er zaten nog een man en een vrouw die zichtbaar genoten van de koffie. We raakten aan de praat en ze bleken, na jaren in het buitenland te hebben gewoond, er voor gekozen te hebben om weer naar Den Bosch terug te komen. Het huis in de Elzas werd verkocht maar het was nog een hele klus om voor alle beesten een nieuw onderkomen te vinden. Niet iedereen had zin om behalve het huis, ook de ezels, poezen en een geit over te nemen. En mee naar Nederland was geen optie, want de riante woonboerderij werd geruild voor een appartement driehoog met slechts een balkon.
Ik kon me zo voorstellen dat dat nogal een verandering was en, waarbij wel erg veel afscheid genomen moest worden.
Op dat moment kwamen er twee nieuwe verkleumde gasten handenwrijvend binnen, die voor ze helemaal binnenstapten vroegen of ze konden pinnen, want ze hadden verder niets bij zich.
Aarzelend keken mijn collega en ik elkaar aan en een beetje stuntelig zeiden we dat helaas, ja, nee, geen pin maar.. “Jammer, komen we toch een ander keertje terug,.”
Net toen ze zich omdraaiden om de kou weer in te gaan vroeg de meneer aan het tafeltje wat ze het liefst wilden hebben, koffie of cappuccino, want die was toch o zo lekker, thee was ook goed, en die konden ze dan wel van hem krijgen.
“Want weet u, wij zijn hier omdat vorige week totaal onverwachts onze dochter is overleden en we willen graag in de buurt blijven, kom ga zitten en neem een lekker bakje. Ik betaal”
Een beetje overrompeld gingen de gasten zitten, in het begin wat onwennig, maar na een poosje werden de stoelen wat dichter bij elkaar geschoven en kwamen over en weer de tongen los.
Toen ze na een uurtje weggingen namen ze als goede bekenden afscheid.
Bij het afrekenen kregen we ook nog fooi.